Alfabet polski jest oparty na alfabecie łacińskim i składa się z trzydziestu dwóch liter. Dziewięć liter zostało utworzonych przy użyciu znaków diakrytycznych (ą, ć, ę, ł, ń, ó, ś, ź, ż). Wyróżnia się dodatkowo w notacji języka siedem digramów (podwójne znaki: sz, rz, cz, ch, dz, dż, dż) oraz trygram (dzi).
Polski jest językiem deklinacyjnym. Rzeczowniki, przymiotniki, imiesłowy przymiotnikowe i większość zaimków są odmieniane. Czasowniki są odmieniane według tematów, czasów, nastrojów, głosów i liczb, a także aspektów.
Najstarsza fraza w języku polskim brzmi: “Daj, ać ja pobruczę, a ty poczywaj” (“Daï atch ya pobroutchè a té potchévaï” / “Pozwól mi zmielić, a ty odpocznij”), a została napisana alfabetem łacińskim w 1270 r. we Wrocławiu (w Księdze Henrykowskiej, dokumencie wpisanym na Listę Pamięci Świata UNESCO).
W 1285 r. na zjeździe łęczyckim postanowiono, że język polski będzie używany obok łaciny w szkołach klasztornych i katedralnych. Język polski oferowany był przez łacinę, grekę, niemiecką, czeską, ruską, turecką, francuską, włoską, rosyjską, węgierską i jidysz. Obecnie największy wpływ na niego zachował lingua franca naszych czasów – angielski.
