Ciekawą właściwością gwary, czy dialektu jest to, że dla posługującej się nią osoby, jest to język naturalny, którym mówi i w którym myśli. Niejako „nie wie”, że mówi gwarą, lub precyzyjniej – co w jej mowie jest gwarą, a co już nie. Dlatego pytanie typu: „Proszę mi powiedzieć jakieś wyrazy z
Pani/Pana gwary” – wywoła zdziwienie i prawdopodobnie nie będą umieli odpowiedzieć. By się dowiedzieć, jak różni się mój język od np. urzędowego polskiego, lub mowy w innym regionie, muszę znaleźć się pośród ludzi mówiących inaczej. Zaskoczenia, zdziwienia, niezrozumienia szybko
nam pokażą, na ile i jak nasza mowa odbiega od innego standardu. Moja Żona wciąż zadaje mi pytania o jakiś wyraz wpleciony przeze mnie w zdaniu:
– Co to znaczy?
– A to nie jest po polsku? – pytam zdziwiony.
– No nie – pada odpowiedź.
Po latach spędzonych razem, również Ona przejęła trochę określeń i czasami sama się zastanawia, co powiedziała „poprawnie”, a co nie.
